هر دو ساکت بودیم ، هر یک منتظر دیگری تا سخن بگوید ، اما در میان دو روح ، تنها وسیله فهمیدن کلام نیست . هجاهایی که از لب ها و دهان ها می آیند نیستند که دل ها را به هم نزدیک می کنند .
چیزی بزرگتر و خالص تر از آنچه زبان اظهار می کند نیز وجود دارد . سکوت روح های ما را روشن می کند ، در گوش دل هامان نجوا می کند و آن ها را با هم مانوس می سازد . سکوت از خود جدامان می کند ، ما را در سپر جان گردش می دهد و به ملکوت نزدیکتر می سازد . سکوت ، این احساس را در ما بر می انگیزد که کالبد ما چیزی جز زندان روح نیست و دنیا ، صرفا تبعید گاه جان است .